Nieoperacyjne zmniejszenie przegrody międzykomorowej u pacjentów z kardiomiopatią przerostową czesc 4

Przeprowadzono ogólną analizę wariancji w celu porównania średnich w trzech punktach czasowych (przed procedurą, sześć tygodni po procedurze i ponad dwa lata po procedurze). Porównano rozkłady pacjentów w odniesieniu do klasy New York Heart Association (NYHA) w trzech punktach czasowych. Test t-Studenta z dwiema próbami zastosowano do porównania zmian u pacjentów z całkowitym blokiem serca ze zmianami u tych, którzy nie mieli pełnego bloku serca. Dla każdej zmiennej przeanalizowano różnicę między pomiarem uzyskanym przed zabiegiem a uzyskanym sześć tygodni po zabiegu, a także różnicę między pomiarem uzyskanym sześć tygodni po zabiegu i różnicą uzyskaną podczas długoterminowej obserwacji. W tym celu użyto modelu mieszanego w celu uwzględnienia zmienności pomiędzy pacjentami i pacjentami w wyniku przypisywanym powtarzanym pomiarom oraz w celu włączenia pacjentów z brakującymi wartościami. Test Dunnetta wykorzystano do obliczenia wartości P, z korektą dla wielokrotnych porównań. Do analizy danych wykorzystano program Proc Mixed w oprogramowaniu SAS (SAS Institute). Wartości P niższe niż 0,05 uważano za wskazujące na istotność statystyczną. Wyniki
Badaj pacjentów
Po wstępnych badaniach 8 z 72 pacjentów zostało wykluczonych z badania. Trzech z tych pacjentów miało niedostateczny gradient naprężenia lewej komory w celu uzyskania uprawnień, dwa miały normalną tolerancję wysiłku, a trzy miały przegrodowe odgałęzienia lewej tętnicy wieńcowej zstępującej przedniej, które nie nadawały się do nieoperacyjnej redukcji przegrody. Pozostali 64 pacjenci, u których wykonano nieoperacyjną redukcję przegród, mieli średni wiek 48,5 . 17,2 lat; 45 mężczyzn i 19 kobiet. Nie odnotowano zgonów w średniej obserwacji 3,0 . 1,3 roku (zakres od 2,1 do 5,9). Dwudziestu dwóch pacjentów nie ukończyło wcześniej określonych długoterminowych badań kontrolnych. Ustalenia przed i po zabiegu oraz podczas krótkoterminowej wizyty kontrolnej u tych pacjentów (19 z 22 pacjentów miało krótkoterminowe dane uzupełniające) były podobne jak u 42 pacjentów, u których długotrwała obserwacja ukończono badania. Całkowity blok serca wystąpił u 14 z tych 42 pacjentów w ciągu sześciu tygodni. Wszyscy pacjenci mieli podwyższony poziom kinazy kreatynowej w surowicy (wzrost, 1616 . 1317 U na litr, zakres od 345 do 7609) po procedurze ablacyjnej.
Status kliniczny
Istniała znaczna poprawa w klasie NYHA od przed procedurą do sześciu tygodni po procedurze i podczas długotrwałej obserwacji (P <0,001). Przed zabiegiem ablacyjnym 2 pacjentów było w I klasie NYHA, 16 w klasie II, 39 w klasie III, a 7 w klasie IV. Sześć tygodni po zabiegu 50 pacjentów było w I klasie NYHA, 9 w klasie II, 3 w klasie III, żaden nie w klasie IV, a 2 nie było danych uzupełniających. Czterech pacjentów straciło kontakt z pacjentem przed dalszą wizytą kontrolną. Z pozostałych 60 pacjentów 57 było w I klasie NYHA, 3 w II klasie, a żadna z nich nie była w III lub IV klasie. Podczas gdy 46 pacjentów (72 procent) zostało sklasyfikowanych w III lub IV klasie NYHA przed zabiegiem, żadna z nich nie była w tych kategoriach dwa lata po zabiegu.
Obserwacja echokardiograficzna
Tabela 1
[hasła pokrewne: lekarstwo po angielsku, chlamydia leczenie u mężczyzn, wrocław medycyna estetyczna ]
[patrz też: endometrium 8mm, rak brodawkowaty tarczycy, rezonans otwarty ]